7sep

158 bpm

Toen we voor een 10-weken echo naar de echoscopiste gingen werd ons alleen maar goed nieuws verteld. Het kindje leek het naar de zin te hebben in de buik, sprong en draaide flink toen het echo-apparaat onderaan mijn buik drukte. Later, thuis, sloeg de onzekerheid weer toe bij mij en Menno. ‘Ik heb geen hartje gezien, jij?’… ‘Nee…ik had het ook wel willen zien kloppen, maar het kindje bewoog toch?’ … ‘Maar wat als dat alleen maar kwam omdat dat apparaat op mijn buik werd gezet en dat het kindje gewoon omhoog duwde?’

Tijdens de 12-weken echo vroegen we dan ook nadrukkelijk of de echoscopiste ons het knipperende lichtje wilde laten zien. Natuurlijk kon dat, sterker nog, we mochten het ook nog horen! En ja hoor, daar hoorden we het snelle geroffel van het hartje. Niet helemaal gerustgesteld wilde ik natuurlijk ook nog een klein beetje beweging zien om de bevestiging dat het daar binnen goed ging te bevestigen. Want hey, het kan toch dat er gewoon een knop op het echo-apparaat zit met het label ‘hartslag baby 12wk+’ en dat die wordt ingedrukt wanneer ouders zo nodig een hartje willen horen?

AngelSoundsEen weekje later kreeg ik van mijn zusje Mawgosia de controle zelf in handen. Zij stuurde mij de Angel Sounds. Het is een doptone, een apparaatje waarmee je naar het hartje van je ongeboren baby kan luisteren. Liggend op de bank, wat bijgeleverde gel op mijn buik en koptelefoon op, zocht ik mijn buik af op zoek naar de baby. Ik voelde enige druk aan de rechterkant en pats, gelijk raak, een snelle maar stevige regelmatige beat klonk als muziek in mijn oren. Een traan gleed uit mijn rechter ooghoek en blij heb ik zowel Menno als Julian het geluid laten horen. Ook Julian kon een verwonderde glimlach niet onderdrukken en fluisterde ‘is dat de baby?’

Vorige week maandag lag ik weer op de bank, dit keer bij de verloskundige. Blasé als we dachten te zijn omdat we nu zelf naar het hartje konden luisteren, zonder tussenkomst van iemand in het ziekenhuis, werd ik toch even blij verrast door het heldere geluid van de dubbele hartklepjes, dat daar uit de speakers kwam. 158 bpm las Menno af op het apparaat.

Ik luister niet te vaak nu…misschien een keer per week. Elke keer ben ik weer verwonderd over het feit dat er iets leeft in mijn buik. Alsof ik het nooit eerder heb meegemaakt, terwijl het bewijs toch echt aan mijn hand naar school liep vanmorgen. Wat Julian betreft zou het volgende week al uit mijn buik komen, dus die heb ik ’t weekend een stukje laten zien van de 3D dvd van zichzelf, in mijn buik bij Dr. Papa, met vijfentwintig weken. Nieuwsgierig keek hij naar het beeld op de televisie, een close-up van een klei-kleurig wezentje dat daar rustig lag te slapen. Op een gegeven moment werd er van 3D naar 2D overgeschakeld en zag je een echo-beeld van de baby. Toen we Dr. Papa hoorden zeggen ‘Kijk, en dit is het hartje’, begon Julian te stralen bij het zien van dat snelle knipperende lichtje. Glunderend keek hij me aan en zei zacht ‘dat is mijn hartje mama’ en legde zijn hand op zijn borst…

8 comments

  1. Wat een mooi verhaal. Prachtig zoals Julian dat zegt <3
    En dan kunnen jullie ook nog opzoeken of dat hartritme hoor bij een jongetje of bij een meisje…

  2. Jammer, dat dat vroeger allemaal niet mogelijk was. Wat leef jij toch in een heerlijke tijd voor wat zoiets betreft als waarover je weer prachtig hebt geschreven.

  3. Fantastisch om te lezen dat Julian er zo blij mee is! Prachtige laatste zin vooral.

  4. Schat, wat fijn allemaal. Toen ik je vannacht on line zag vreesde ik even het ergste, maar goddank. Ga dan nu maar lekker genieten van deze hoogst waarschijnlijk laatste zwangerschap.

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved