Wij krijgen er een zoon bij. Hoewel het voor mij enigszins logisch klinkt omdat Julian een jongetje is en ik daardoor het gevoel heb dat er uit mij alleen jongetjes komen, was ik toch een beetje beïnvloed door mensen uit mijn omgeving die het sterke vermoeden hadden dat ik een dochter zou krijgen. Een dochter … gek idee, maar wel bijzonder. Ik ben natuurlijk zelf ook dochter en de band die ik met mijn moeder heb en die zij vooral ook met mij heeft is zeker speciaal te noemen. Mijn moeder weet bijna alles van mij. We zien elkaar misschien niet eens zo vaak en soms bellen we elkaar wekenlang niet, maar vaker dan dat denk ik dat ik haar toch zeker een keer per week spreek. En dan komt er van alles voorbij, van werk en hobby’s tot manlief en de opvoeding van Julian. Met haar kan ik wat af kletsen, vooral als er geen mannen in de buurt zijn die zich aan dat geouwehoer zouden kunnen storen 😉 en zo is het eigenlijk altijd al geweest. Dus ja, een dochter, dat zou bijzonder zijn … geweest.
Ik had me daar al een beetje een voorstelling van gemaakt, stiekem. Zo’n meisje dat misschien door dezelfde pubertijdsperikelen zou gaan als ik vroeger en voor wie ik dan luisterend oor en klankbord zou kunnen zijn, iemand die begrijpt wat ze doormaakt en weet hoe dergelijk ongerief verzacht kan worden. En dan denk ik met name aan het vele liefdesverdriet en het nog ontbrekende zelfvertrouwen. Natuurlijk zullen jongens in hun pubertijd ook met moeilijkheden kampen, en wellicht ook vergelijkbaar materiaal, maar dat lijkt me toch anders en is bovendien voor mij redelijk onbekend terrein.
Ook zag ik voor me hoe het meisje mij dan ook later zou gaan vertellen over háár zwangerschap en hoe ik dan zou vertellen hoe het voor mij was toen zij in mijn buik zat, wetende dat ze daar nu een levendige voorstelling van zou kunnen maken. Uiteraard mag ik het mogelijk beeldende vermogen van de jongens niet onderschatten, maar als ik later mijn ervaringen ga delen met de heren wanneer hun vrouwen zwanger zijn, vermoed ik zomaar dat er weinig oprechte interesse zal zijn in mijn verhaal. Misschien wél bij hun vrouwen, als ze dol zijn op hun mannen en daardoor alles willen weten dat ook maar enigszins met hen te maken heeft.
Maar ik krijg een zoon. Toen Julian twee…drie jaar oud was en we probeerden ons gezin uit te breiden was ik bang voor een tweede zoon. De drukte van Julian was overweldigend en het opvoeden van hem ervaarde ik regelmatig als uitermate zwaar. De strijd die ik vaak moest leveren om grenzen te kunnen stellen vond ik echt heel naar… ik was zo vaak boos op hem, hij op mij, ik voelde me dan een heks van een moeder, en vond hem dan een draak van een zoon. Ja, ik vreesde voor een tweede jongen. Dat zou ik niet redden, nee, ik zou dat niet overleven, vreselijk dat gevoel. Maar nu, sinds Julian op school is begonnen, sinds dat stellen van grenzen van de afgelopen jaren zijn vruchten afwerpt en Julian vooral ook veel bewuster wordt van zichzelf en zijn omgeving, is de liefde voor hem wel zo ongekend gegroeid dat ik er soms spontaan emotioneel van word.
En feit dat ik nu heb ervaren dat het dus allemaal meer dan goed komt heeft mijn vrees voor een tweede druktemakertje compleet weggenomen. Laat maar komen!
Tja…dus…nee, het heeft waarschijnlijk nu geen zin meer om mijn barbiepoppen van vroeger te bewaren. En ook het minstens dertig jaar oude punniksetje en de kraaltjes die ik vanmorgen in een doos terug vond kan ik misschien maar beter weggeven aan een jong dametje. Het past allemaal vast wel in dat schattige (inmiddels vintage) rieten tasje dat ik ook heb bewaard, eentje met bloemetjes aan de voorkant….
En ook realiseer ik me dat tegen de tijd dat de jongens uit huis gaan, als ze gaan samenwonen met een mogelijk vriendinnetje, dat ik wellicht minder van ze zal horen. Want dan staat er een andere vrouw op nummer één. En misschien doet dat dan een klein beetje zeer. Maar ik ben vastberaden, tot die tijd zal ík die vrouw proberen te zijn voor ze. Eentje die ze zal steunen door dik en dun, bij wie ze al hun zorgen en ergernissen kwijt kunnen, met wie ze hun successen kunnen delen en waarmee ze kunnen lachen en huilen. De band zal misschien niet zo ver strekken als wanneer ze dochters zouden zijn, maar ik heb onderhuids een overtuigd vermoeden dat onze band hoe dan ook sterker zal zijn dan dat ik ooit voor mogelijk had geacht…
Ik ken heel veel jongetjes die ook met barbies spelen, kralen (van die dingen die je moet strijken). Zou ik zeker nog niet weg doen! Mijn neefje van 5 heeft laatst op de crèche een prachtige ketting met kralen voor zijn moeder gemaakt. En ik heb dan wel geen kinderen, maar een broer en een zus. Ik heb met mijn broer veel intenser gesprekken dan met mijn zus.
Tja, Valérie, ik snap je verhaal uitstekend, maar het grote geluk van een zoon, als die later een vrouw krijgt die van hem heel veel houdt, dan kan het niet anders of hij blijft jou als moeder ook altijd zien als een steun en toeverlaat. Hij zal, als jij daar voor open staat, ook alles met jou willen delen en zich nergens voor schamen. Zijn vrouw zal hem dan begrijpen. Ik merk dat toch, ondanks het feit dat ik bij het ouder worden mijn zoons minder zie. En… vergeet niet, dat er ook dochters zijn, die jou zouden kunnen teleurstellen. Zelf heb ik het met jou doodgewoon getroffen. Kijk uit naar je toekomstige zoon en, o ja, wat een duidelijke echo’s zeg. Nu al mooi in de buik. Mooi verhaal weer hoor. Meen ik.
snap ik niks van, heb net al gereageerd. Maar vooruit, doen we nog een keer.
Schat, nogmaals gefeliciteerd.
Ik kan je verzekeren dat de band met een zoon, vooral als hij ouder wordt ook bijzonder warm kan zijn.
Je hebt al enkele ervaring, maar het wordt nog beter.
Geniet verder met z’n drieën van deze hoogstwaarschijnlijk laatste zwangerschap.
xxx