19apr

Lizzy, de verdwaalde slak

SlakNa het ouderlijk nest verlaten te hebben is Lizzy de wijde wereld ingetrokken. Dat vermoed ik tenminste. Nooit heb ik namelijk een slak hoger kunnen spotten dan op ooghoogte. Deze dame echter, klom tot aan het raam op de tweede verdieping van een rijtjeshuis bij mij in de straat. Die tweede verdieping, dat is waar ik woon. En dat raam is van mijn woonkamer. In die kamer hangt een grote wandposter van een bos tijdens de herfst. Ik kan me ook zo voorstellen dat het slakje dit aantrekkelijk heeft gevonden en besloot er naartoe af te reizen.

Het was een zondag dat ik, luierend op de bank, haar die kant op zag gaan. Met haar zuignapjes heeft ze zich vastgezet tegen het grote raam en heeft zich met haar sterke buikspieren en haar slijm voortbewogen. Ze stopte na een tijdje en ging niet meer verder die dag.

Helder glas kan soms de illusie wekken dat iets dat verderop te zien is bereikbaar is, terwijl er toch echt nog een obstakel tussen zit. In dit geval zal het mijn perfect schoon gelapte raam zijn geweest dat haar misschien ook wel frustreerde. Het bos kwam namelijk feitelijk niet dichterbij.

Ik was gefascineerd en nieuwsgierig. Ik wist immers niet precies waar ze naartoe wilde, misschien woonde ze wel tussen de stenen van het huis en was ze van de ene muur naar de andere aan het kruipen, via mijn raam.

De volgende dag, eenmaal thuis gekomen van een werkdag, ben ik weer naar het raam toegelopen. Het slijmspoor was duidelijk zichtbaar op mijn raam en Lizzy had inmiddels twee derde van het raam afgelegd, maar reisde niet meer horizontaal, maar klom richting dak. Ik begon me er een beetje ongerust om te maken, want het was warm en ik geloof niet dat ze onderweg een lekker sappig blaadje was tegen gekomen. Ik zou haar misschien wel moeten helpen, maar ik wilde haar nog één kans geven haar eigen weg te gaan.

De volgende ochtend moet Lizzy zich moet hebben gerealiseerd dat het bos een fata morgana was en dat zij hopeloos verdwaald was. Hoe dan ook vond ik haar, nog altijd tegen het raam geplakt maar verscholen in haar huisje. Ze zal bekaf, dorstig en hongerig zijn geweest, want heel veel verder was ze niet geklommen. Ik heb het raam geopend, haar van het raam afgeplukt en ben  naar beneden gelopen. Eenmaal buiten heb ik haar midden op een blaadjesrijke bodem gezet.

Natuurlijk ben ik de volgende morgen tussen de bladeren gaan kijken of ik het huisje van Lizzy nog zag. Ik moest glimlachen…er was niets te zien. Zou ze de weg in deze wijde wereld dan toch nog gevonden hebben?

Uit archief: 2010, 5 oktober

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved