27dec

You have been loved …

‘George Michael’ was mijn antwoord op de vraag van Menno. Want van wiens dood zou ik anders kapot kunnen zijn? Ik sla dicht wanneer hij ‘ja’ zegt, terwijl ik die ene seconde nog had verwacht dat hij zou zeggen: ‘Nee, dat nu ook weer niet, denk nog eens na?’ Ik ga rechtop zitten in mijn bed, zeg verontwaardigd: ‘Nietes’ … met in mijn gedachte nog de afkeuring jegens de humor van mijn man, want daarover maak je toch geen grappen! ‘Nee’ vervolg ik … ik zeg het meerdere malen zonder dat dit bevestigd wordt en laat het dan heel even tot me doordringen. Ik voel hoe de brok in mijn keel dikker wordt. De druk neemt toe, mijn ogen prikken, tranen volgen en binnen tien seconden sta ik in de badkamer om mijn neus te snuiten en mijn gedachten te verzetten. Het is tweede kerstdag en ik ga naar Slagharen vandaag met Julian. Ik zet mijn ochtendroutine in gang en ga naar de wc. Terwijl ik daar zit vraag ik me af óf ik eigenlijk wel naar Slagharen ga vandaag. En gewoon dit nieuws opzij zetten, doorgaan met de orde van de dag? Alsof het niets is? Nee … Dood? Weer die tranen, weer snuiten.

Ik ben 9 en zit naast mijn moeder in de auto. De radio staat aan. De deuntjes van ‘Wake me up before you go-go’ trekken mijn aandacht. Ik voel dat deze band, die zanger, belangrijk is en moet me uiten. We staan voor het stoplicht, op weg naar de Miro. En dan zeg ik het: ‘Hiervan ben ik fan, mama!’

Ik was mijn handen en hoor dat Julian wakker is. Ik ga naar hem toe. Ga ik hem vertellen dat ik thuis moet blijven, dat zijn vader met hem gaat?
‘Julian …… er is iemand dood gegaan’. Ik slik en kan even niet verder praten, ik probeer, door mijn ogen te knijpen, mijn tranen tegen te houden, maar ze zijn al ontsnapt, niet veel, maar voldoende om Julians aandacht te krijgen. Ik vertel hem wie is overleden en dat ik heel veel van zijn muziek hou en al heel erg lang.
‘Er was ook iemand dood die ook zo heette, toch?’ zegt hij.
Het is me klaarblijkelijk redelijk goed gelukt om hem enige pophistorie bij te brengen. ‘Dat is Michael Jackson, ja, dat klopt’ bevestig ik.
Hij vervolgt: ‘Ik dacht eigenlijk, toen ik je ogen zo zag, dat het papa of Daniel was die dood was’.
Geschrokken ga ik op zijn bed zitten en terwijl ik hem naar me toe trek zeg ik: ‘Nee, oh, nee, dan zou ik hier niet gewoon kunnen staan lieverd, dan zou ik instorten, dan zou de vloer onder me verdwijnen, dan zou ik niet weten wat ik moet doen, dan zou ik diep ongelukkig zijn’.
‘Maar mama, weet je, het zou ook gelukkig zijn als dat zo is. Want als Daniel en papa dood zijn, dan ben ik er nog, dat zou gelukkig zijn, toch?’
… Trots, geroerd, maar vooral terug op aarde wuif ik de gedachte aan thuis blijven weg. Wij zouden naar Slagharen gaan.

‘Doe maar Careless Whisper’ zeg ik tegen Menno op de vraag welk muziekverzoek ik heb om aan Julian te laten horen. You Tube en Spotify draaien vandaag vast overuren, denk ik nog.

Ik ben in het huis van mijn vader in Baarn. Mijn broer Michel is er ook. Hij is altijd op de hoogte van wat er in de muziekwereld speelt en laat me het singeltje zien van George Michael’s Careless Whisper. In het nisje tussen de keuken en de bar legt hij het singeltje op de pick-up die daar staat. Ik luister aandachtig, begrijp niet alles wat hij zingt, maar vind het een van de mooiste liedjes die ik ooit gehoord heb.

“There’s no comfort in the truth, pain is all you find”.

We gaan naar beneden om te eten, Julian en ik. Menno volgt niet veel later met Daniel. Heerlijk mannetje doet het zo goed de laatste dagen, blij ei dat hij is en zo knuffelbaar. Ik neem hem in mijn armen en krijg alweer een flashback.

In het ziekenhuis lig ik, Menno aan mijn zijde, hij houdt mijn hand vast en kijkt me geruststellend in de ogen. De verdoving werkt, ze gaan bijna in me snijden. Op de achtergrond wordt het volume harder gezet van de door ons meegebrachte cd. ‘Jesus to a child’ klinkt duidelijk hoorbaar door de OK. Nog even en dan is Daniel er gewoon.

Ik eet mijn yoghurt en lees de eerste posts over zijn dood op Facebook. Hier en daar ben ik getagd, de eerste appjes komen ook al binnen. Alsof IK iemand verloren ben. De hele wereld moet het zonder hem doen, maar ja, inderdaad, ik ben iemand kwijt. Iemand die ik al meer dan dertig jaar ken. Een mooi mens, want hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik als schipdrenkeling aan zou spoelen aan de kust van het Verenigd Koninkrijk, door hem gevonden zou worden en meegenomen zou worden naar zijn huis en we oprecht de beste vrienden zouden worden. Toegegeven, vóór zijn coming-out droomde ik een andere versie van dit verhaal, maar altijd heb ik hem levendig voorgesteld als een goed, bescheiden en leuk persoon, een super getalenteerde artiest. Waar velen live toch echt anders klinken dan wat in de studio is neergezet, zo is George altijd een stabiele factor geweest. Neem zijn optreden op het Freddy Mercury Tribute Concert, fabuleus! Werkelijk, ik voel me heus waar een trotse fan.

Julian en ik zitten in de auto op weg naar Slagharen. Het is een lange zit, maar het zonnetje schijnt en de kerstdeuntjes klinken vrolijk uit de radio. Om 10 uur zet ik het nieuwsbericht wat harder om te horen dat er in de wereld geschokt gereageerd is op het overlijden van George Michael. Het komt weer even goed binnen; ik schud vol ongeloof nog een keer mijn hoofd en veeg wat tranen weg wanneer ik Julian op de achterbank de voor hem noodzakelijke vraag hoor stellen: ‘Hoeveel minuten nog?’ Dat het geen zin heeft om er een juist antwoord op te geven bewijst het feit dat hij tien minuten later dezelfde vraag stelt. Hij kan hartstikke goed tellen en ook al wat rekenen, maar het principe dat rondom klok kijken hoort, daar snapt hij de ballen van.

Bijna twee uur later komen we dan éíndelijk aan in Slagharen. Het is fris, er waait een koude wind, maar heel bewust worden we daar pas van wanneer we hoog bovenin het reuzenrad zitten, de attractie die Julian het allereerste wilde doen. Met ons gezicht in de capuchons gedoken proberen we nog een beetje over het park uit te kijken om een beeld te krijgen van wat ons die dag te wachten staat, maar de kou belemmert het zicht enigszins. Later, vanuit de stoeltjes van de kabelbaan (iets minder hoog), krijgen we in ieder geval een beter beeld van de mainstreet, de straat loopt dwars door het attractiepark en je vindt er aan weerszijden winkeltjes en horeca. Het treintje waar we daarna inzitten neemt ons mee voor een rondje om het park en dan hebben we wel even genoeg impressie opgedaan; tijd om wat te eten.

Wat volgt is een middag vol plezier, van de ene naar de andere attractie, soms rennend van de uitgang weer naar de ingang onder het mom van ‘dit is zo leuk, ik wil nóg een keer’. Het is gebleken dat Julian een redelijk onvermoeibaar kind is dat eeuwig wil spelen. Dat is lastig op school en ook thuis of op andere plekken waar zijn vrijheid enigszins beperkt wordt door regels. Maar voor een dag naar Slagharen kun je je geen leuker kind wensen. Niks geen jammerend ‘ik ben moehoee’, een zeurderig ‘mama, draag je mij?’ of een jankend ‘neeee, dat durf ik niet’. Julian wil overal in, wil alles doen en het liefst in veelvoud. Onze grap van de dag was dat, terwijl de bakjes van de achtbaan waarin we zitten een weg naar boven klimmen, en ik me mentaal zit voor te bereiden op de steile afgrond en de enorm schuine bocht die daarop volgt, Julian opeens een gezellig gesprek begint over de BSO de volgende dag. En het leuke is dat wanneer ik hem naderhand vertel hoe idioot grappig dat eigenlijk is, hij de humor er ook zelf direct van in ziet. Met als gevolg dat we na negen keer achtbaan best goed zijn bijgepraat ;-).

Goed gemutst nemen we om kwart voor vier plaats in het theater van het park. We zitten vooraan en beetje bij beetje vult de zaal zich. Door de luidsprekers klinkt ‘Last Christmas’ … natuurlijk, ook hier wordt hij herdacht. Ik kijk naar de mensen om me heen en weet zeker dat ik bij een aantal dezelfde gedachte zie als die ik zelf heb, George Michael is gister overleden, en ik zit hier… gewoon. De ijsshow start om vier uur. Een paar dames schuiven geroutineerd op hun schaatsen langs ons. Dan weer in jurk, dan in bikini. Julian schrikt van de dames in bikini. ‘Blote buik’ fluistert hij me toe. Op de een of andere manier denkt hij dat mensen blote buiken vies vinden. Bij zwemles heeft hij altijd een beetje moeite om zich om te kleden naar alleen een zwembroek en is hij jaloers op de meisjes voor wie het badpak is uitgevonden en die hun buik dus niet hoeven te laten zien. Dat ik zeg dat hij een prachtige buik heeft helpt nog niet voldoende. Ook hier zeg ik dat de buiken die hij ziet prachtig zijn en dat iedereen in de zaal dat vindt.

Terwijl het begint te schemeren doen wij nog een aantal attracties totdat de dag wordt afgesloten met de lichtjesparade en lasershow. Allemaal prachtig, maar wij zijn vooral ook gekomen voor het afsluitende vuurwerk. De domper is dan ook groot wanneer we horen dat vanwege de wind het vuurwerk is afgelast. Het helpt enorm als je dezelfde deceptie voelt als je zoon en gelijkgestemd naar de auto kan lopen om naar huis te gaan.

Het uitblijven van de vraag ‘hoeveel minuten nog’ betekent dat Juultje toch ergens vermoeibaar is. Geeft mij de kans een beetje toe te geven aan herinneringen aan mijn idool, flashbacks naar vroeger…

De telefoon staat aan de raamkant, daar waar mijn moeder slaapt. Mijn moeder heeft het gesprek doorgeschakeld naar boven en ik pak daar de hoorn op om het gesprek over te nemen. Het is Michel, mijn broer.
‘Hoe vind je ‘m!’ zegt hij.
‘Hoe…wat?’
‘Die nieuwe van Sjors natuurlijk’.
‘Oh, die heb ik niet’.
‘Heb je die nog niet? Wat ben jij voor een fan, haha, hij is echt gaaf, je moet ‘m kopen’.

Het is inderdaad een van mijn favorieten, Listen without Prejudice uit 1990. Tegelijkertijd voel ik twijfel bij mezelf, want Faith en Older dan? Ik draai alle albums in feite met plezier en zing alles mee. Misschien niet alles van Patience. Maar oh, wat was dat gaaf toen Flawless werd ingezet tijdens het concert in 2006. Net als in 1988, toen George ons land aandeed met de Faith-tour, stonden we ook nu niet stil!

Bij thuiskomst eten Julian en ik nog wat pannenkoeken en poffertjes terwijl Menno van ons reilen en zeilen van die dag op de hoogte wordt gebracht. Kwart voor tien zit ik met de voeten omhoog op de bank met mijn I-pad op schoot. Ik scroll door tweets #georgemichael en klik hier en daar op links naar filmpjes van mijn idool. Ik schiet vol bij de intro van ‘Symphonica’… 2011, we waren er weer bij en wat was het prachtig. Zijn stem … het idee dat ik hem nooit meer live zal kunnen horen zingen… ‘Dear George, you have been loved’.

2 comments

  1. ‘K Heb het drie keer gelezen. Dan heb ik langer plezier!

  2. Oma Wielen en… Je moeder. Wat mooi opgeschreven Valérie

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved
%d bloggers liken dit: