Kennen jullie het fenomeen ‘brieven schrijven’ nog? Je weet wel, je pakt een vel papier, liefst echt briefpapier, een lekker schrijvende pen (is parker nog altijd favoriet?) en je begint te schrijven. Aan iemand, dat is wel het voornaamste. Dus niks geen geklik op ‘nieuw bericht’ met als onderwerp iets dergelijks als ‘dat is lang geleden’. Nee gewoon ‘Lieve…’ of ‘Beste …’ of ‘Hey hallo … !’ mag natuurlijk ook, bovenaan de brief en dan gaan met die pen.
Freewriting, de training
Een aantal maanden geleden ben ik gestart met ‘freewriting, de training’, van Marjon Sarneel. Terug naar mijn schrijversroots moest ik. Met de hand schrijven, op papier met een pen, zonder te stoppen! Ik kan je vertellen dat ik na tien minuten al spierpijn kreeg en bovendien kwam er niets zinnigs op papier. Maar toch vond ik het leuk, ik wist nog niet goed waarom. Bijna elke dag schrijf ik nu een kwartier. Ik schrijf over waarom ik wil schrijven, ik schrijf over de spierpijn in mijn hand, ik schrijf over mijn handschrift en hoe vaak ik dat in mijn tienerjaren wel niet heb veranderd, ik schrijf to-do lijstjes die ik vervolgens probeer af te werken zodat ik…weer kan schrijven…En bij alles komen herinneringen boven aan vroeger, want schrijven was vroeger het liefste wat ik deed.
Mijn vader
Maar uiteraard wilde ik ook terug geschreven worden. Dat blijkt wel uit een brief die ik in april 1981, ik was toen zes jaar, aan mijn vader schreef. Mijn ouders waren gescheiden en ik woonde bij mijn moeder.
Die arme vader van mij 🙂 Maar het moet hebben geholpen want in hetzelfde archief waar ik dit exemplaar uit haalde vond ik ook een hoop brieven van hem terug.
Penvriendin
Mijn brievenarchief bestaat uit drie zeer volle verhuisdozen en een stel idem dito schoenendozen. De afzenders zijn heel divers, maar slechts eentje spant de kroon. Een meisje dat vroeger in Westdorpe woonde.
Afgelopen week was het precies dertig jaar geleden (!!!) dat ik haar eerste brief ontving. Het begon met een velletje, alleen aan de voorkant geschreven, met een feestelijk getekend haasje en het gebruik van kleurenpennen. Ik was onder de indruk.
Dus natuurlijk stuurde ik een antwoord terug. Brief na brief volgde, steeds meer kantjes, steeds dikkere enveloppen, steeds meer postzegels. We fungeerden op een zeker moment bijna als elkaars dagboek. Ik heb in mijn archief ongetwijfeld meer dan 100 brieven van haar liggen, sommige van wel dertig kantjes of meer!
End of an era
Maar tijden veranderen. We werden volwassen en kregen een drukker sociaal leven, werk, een gezin dat onze tijd opslokte en het schrijven van een brief naar elkaar schoot er bij in. De laatste was geschreven door haar, vermoedelijk zo’n zes jaar geleden. Inmiddels heeft ze mij alweer een tijd terug gerust gesteld dat ze geen brief meer terug verwacht, me niet meer zal plagen met ‘hey, wanneer schrijf je me nou? Jij bent aan de beurt’ en is onze penvriendschap dus na bijna 25 jaar afgesloten…
Maar…nu, na dertig jaar, geïnspireerd door het freewriten, en het feit dat DERTIG JAAR van trouwe vriendschap toch wel iets waard is…heb ik zojuist (ja Tamara, als je dit leest, je leest het goed :-)) mijn misschien wel laatste, of toch niet, handgeschreven brief op de bus gedaan, naar mijn trouwste en liefste penvriendin ♥!
Schitterend! Ik had nog niet gezien dat je mijn eerste brief had geplaatst, wat is die kort! Ha ha! En ja, inderdaad, al 30 jaar geleden….. Daar moeten we toch echt iets mee doen hè, zouden we al bij 25 jaar en is er niet van gekomen. Contact houden we sowieso, op welke manier dan ook. Ik kijk al uit naar je brief, moet ik er een dag voor vrij nemen? Want een brief van 6 jaar, die zal best lang zijn toch? 😉 Grapje uiteraard 🙂 Dikke knuf, je trouwste en liefste penvriendin xxx
Blij dat de brief is ontvangen! Zin om terug te schrijven zei je… nou dat zou wat zijn als we de draad weer oppakken? 🙂
bijzonder
Wat een mooi verhaal om te lezen, zo recht uit het hart.. gefeliciteerd Valerie, echt heel mooi
Geweldig. En wat leuk, dat je die brief aan je vader, toen je 6 jaar was, hebt geplaatst. Ik krijg de indruk uit die brief, dat je graag een brief van hem wilt krijgen. Aandoenlijk hoor, voor een 6-jarige.
Niets is leuker dan brieven schrijven en zelf een brief ontvangen! Ik doe het al jaren!
Goed verhaal Val en zo recht uit het hart. en wat leuk dat je door mee te doen met een training weer de moed vond om een echte brief te schrijven. Petje af!!