22mrt

Adrenaline

‘Ik wil niet wachten, ik kan heus wel zelf naar huis lopen’. De juf grijpt mis wanneer Julian wegrent, het schoolplein over, kris kras langs andere kinderen en ouders, door het hek, de wijde wereld in. ‘Kom terug Julian’ schreeuwt ze hem nog na, maar hij hoort haar al niet meer. Zo hard als hij kan rent hij over het grasveld naar de straat, zijn straat.

Hij woont daar aan het begin, het is echt maar een paar minuten lopen, hij kent die straat op zijn duimpje, weet precies waar het ’t veiligst is om over te steken, dus waarom zou hij dan op zijn moeder moeten wachten om naar huis te gaan. Die zou misschien niet eens komen … misschien was ze wel zijn pasgeboren broertje aan het voeden of in slaap gevallen … of misschien vond zij hem ook wel groot genoeg nu om zelf naar huis te kunnen lopen.

EagleEen grote zwarte pick-up aan de overkant van de straat blokkeert zijn zicht op de glasbak, de plek waar hij altijd een extra sprong maakt als hij naar de overkant van de straat is gerend. Geërgerd fronst hij en loopt om de pick-up heen om alsnog die sprong te kunnen maken op het gebubbelde ijzer dat om de glasbak heen ligt. Vanuit zijn linker oog hoek ziet hij nog net hoe een kalende man met zwarte jas en zonnebril op hem afstapt en hem stevig vast pakt en optilt. ‘Laat me los’ gromt Julian boos, maar de man laat niet los en probeert het verzet van de jongen te negeren terwijl hij de portier van zijn autodeur open doet. Zich realiserend dat hij dreigt te worden meegenomen door deze vreemde slaat de paniek toe bij de vierjarige. Hij begint te gillen, te huilen en te schreeuwen. Een halve straat verder ziet hij zijn moeder achter de kinderwagen lopen.  ‘Mamaaaaaaa’ gilt hij en weet ruimte te creëren tussen de auto en zichzelf door zich hard met zijn voeten tegen de rand van de auto af te duwen. Op dat moment ziet hij zijn moeder op hun af rennen. De blik in haar ogen doet hem even van angst verstijven maar tegelijkertijd voelt hij enige opluchting. Dit is de moeder die, wanneer hij bang is dat monsters in zijn kamer komen, steevast antwoordt ‘Die komen niet Julian, maar áls ze hier komen, dan schop ik ze állemaal het huis uit!’ De kalige man schrikt wanneer hij aan zijn oor wordt getrokken en er tegelijkertijd ‘LAAT LOS GODVERDOMME!’ in wordt geschreeuwd. Hij laat los, maar duwt vervolgens haar de auto in. ‘REN JULIAN, REN NAAR DE BUREN, HAAL HULP’ schreeuwt ze naar haar zoon terwijl ze probeert de auto uit te komen. De man, wiens zonnebril inmiddels door het gevecht tussen hen in op de stoep ligt, is echter bijna net zo pisnijdig als zij en toont geen scrupules wanneer hij met zijn rechtervuist uithaalt. De jonge moeder voelt een doffe pijn van haar linker kaak doortrekken naar de rechter, proeft bloed in haar mond en voelt haar hart bonzen in haar hoofd. Nog voordat haar belager de kans krijgt haar nog eens te raken zet ze zich met haar rechtervoet af tegen het portier, grijpt links het autostuur vast en trekt zichzelf razendsnel op de bestuurdersstoel, opent de autodeur en weet nog net uit de auto te stappen voordat de man, die inmiddels ook de auto in is gedoken haar kan vast grijpen.

Ze ziet zijn blik niet wanneer ze wegrent, nee, haar focus is de groene babywagen die wat verder op staat. Ze hoort de dreigementen van de man niet, slechts het gehuil van haar kindje.

4 comments

  1. Enorm heftig, Valerie. Afschuwelijk.

  2. Zulke nachtmerries zijn niet leuk, maar…. gelukkig IS het maar een nachtmerrie. Het vervolg zal wel uitblijven volgens mij. Is iets voor een griezelig boek Valérie. Saskia Noort??????

  3. Wordt vervolgd?

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved