3jan

Volmaakt gebrekkig…

Je zou maar moeten leven met een perfectionist (inclusief een paar ietwat autistisch lijkende trekjes). Nou, ik ken er zo een.

Boven op de tweede verdieping hebben we ieder een bureau. Eén daarvan ligt vol met … ja, wat eigenlijk niet. Om te beginnen staan er mappen met daarin op alfabet een zogenaamd ‘zakelijk’ archief. Als je gaat bladeren in de map A-L, kun je o.a. onder de B een insteekhoes vinden vol met bonnetjes. Op een papiertje dat aan de binnenkant van het mapje is geplakt staat ‘bonnetjes verzekering’. Heel handig zeker, voor als het huis is afgefikt en je de kosten van het pas gekochte rolgordijn wilt gaan declareren bij de verzekering?! Maar oeps, o ja, het bonnetje is dan natuurlijk ook in rook opgegaan. Of zal, als de kans er is, werkelijk door de rook naar de tweede verdieping worden gerend om die map te halen alvorens het brandende huis te ontvluchten?

Hoewel je zou verwachten dat een ‘clean desk policy’ hoog op het lijstje staat van iemand die perfectionistisch is aangelegd, is het tegendeel hier waar. Een wekker, tijdschriften, verzekeringspapieren, folders van telecom aanbieders, recepten, nietmachine, cadeau-inpakmateriaal, potloden, bonnetjes, wijkkrantjes van maanden geleden…alles ligt door elkaar op dat bureau. Simpel weggooien van bv. die krantjes met oud nieuws, of die tijdschriften die nooit gelezen zijn wordt verbouwereerd beantwoord met: ‘Natuurlijk niet, die ga ik heus nog eens lezen. Er staat altijd wat nuttigs in waarvan ik naderhand dan denk ah, fijn dat ik dat dan tóch nog heb gelezen.’

De suggestie een splitsing te maken tussen ‘belangrijk’ en ‘onbelangrijk’ wordt ook niet serieus genomen. ‘Ik ruim het heus wel op, beetje bij beetje, maar ik begin gewoon bovenop de stapel’.

In feite valt het bureau leeg maken in dit geval onder uitstelgedrag omdat het namelijk op een enorm zorgvuldige manier moet gebeuren. En laat nu volgens de wetenschap blijken dat een dergelijk uitstelgedrag tóch weer hand in hand gaat met perfectionisme.

Een ietwat autistische trek helpt hier ook niet bij. Veel autisten komen niet op gang wanneer ze iets moeten doen dat hun interesse niet heeft. Orde  scheppen in chaos dat papierwerk heet, lijkt dus onvoldoende interesse te wekken. Daarentegen werd er gister zeker een half uur, als het niet meer was, besteed aan het organiseren van schroefjes. De schroefjes werden gemeten en per maat in een laatje gelegd van de opbergkast die uit de schuur was gehaald. En natuurlijk werd het laatje gelabeld met naam en maat van de desbetreffende schroefjes. De grap dat er voor elke klus een aanvraag zou worden ingediend voor passend bevestigingsmateriaal, werd zowaar als zeer prettige suggestie aangenomen. Want zo zou besmetting in de opbergkast natuurlijk voorkomen kunnen worden!

En dan is er nog geen woord gerept over de met stomheid geslagen blik als er om de batterijoplader wordt gevraagd. ‘In het opladerlaatje natuurlijk!’. Dat is zo’n la in ons dressoir waarin je een tijdschakelaar kunt vinden, een zaklamp, een mini dvd-speler en ja, de batterijoplader dus ook. En wat te denken van het op kleur bewaren van sokken, links  in de la de paren met lichte kleur, rechts in de la de donkere. En dan ook werkelijk geschrokken zijn wanneer er per ongeluk een paar donker gekleurde sokken net op de helft liggen van waar de lichte neergelegd zijn.

PerfectJe aanpassen aan een dergelijk persoon is dan ook niet altijd even makkelijk. Er kan snelle paniek ontstaan als je even niet de bij zo’n figuur behorende gebruiksaanwijzing volgt. Ontzettend vervelend af en toe. Je zou hier maar mee moeten leven zeg…Pfff!

En daarom…

Bedankt schat, ik hou van je! ♥

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved
%d bloggers liken dit: