Columns

16mrt

Sprookjes

Het magische van sprookjes is natuurlijk dat alles kan wat in het echte leven niet mogelijk is. Net als mijn eigen zoon dat nu doet, ging ik vroeger helemaal op in alle verzinsels die me maar werden voorgelezen, zonder ook maar een vraag te stellen. Ook nu kan ik me nog flink mee laten slepen door de romantiek van Doornroosje die door haar prins wordt wakker gekust en leef ik mee met Hans en Grietje die zich langzaamaan met succes verzetten tegen die verdraaide nare heks.

Maar mijn huidige ik, licht moralistisch, enigszins respectvol maar vooral logisch en praktisch denkend, heeft af en toe toch een beetje moeite met bepaalde passages in de sprookjes die ik voorlees. Ik bedoel, nee, je mag Hans niet opeten omdat je kotsmisselijk wordt van al dat snoep in en om je huis. Maar om dat mens nu gelijk levend te verbranden. Moet dat?

????????????????????????Elke keer doe ik mijn best geen rationele gedachten toe te laten wanneer ik door een van die verhalen ga.  Maar wanneer ik Doornroosje lees en bij het moment ben aanbeland dat ze wakker gekust wordt en de film als het ware doorgaat waar die gebleven is, kan ik het gewoon niet helpen dat ik me elke keer weer afvraag hoeveel schimmel er wel niet op dat eten zit na die lánge honderd jaren. Om maar niet te spreken over al dat ongedierte dat zich in de loop der tijd in dat kasteel heeft gehuisvest. Nee, dat vertelt het verhaal dan weer niet.

Iets minder moeite lijk ik te hebben met de Wolf en de zeven geitjes. Natuurlijk, een wolf kan niet praten, maar geitjes wonen over het algemeen ook niet in een huis, dus ik lees dit verhaaltje zonder enig intern verzet. Ja, tótdat moeder geit van haar jongste kindje te horen krijgt dat de wolf zes van haar kinderen heeft opgeslokt. Ze vindt hem, snijdt hem open en hopla, allemaal komen ze er uit, springlevend! Tot daar aan toe, maar wat doet ze dan? Ze laat al haar geitjes stenen halen om de buik van de wolf te vullen en naait het beest netjes dicht. WTF? Dat monster heeft al haar kids opgegeten en zij gaat ‘m nog netjes hechten? ????????????????????????Ondanks de drang dit hoofdschuddend mede te delen aan de driejarige jongen die geboeid tegen me aan zit gedrukt, beheers ik mij en lees rustig de laatste regel voor: ‘En ze leefden nog lang…en gelukkig.’

 

Uit archief: 2015, 2 maart

15mrt

Klaar met zandkasteel!

Ik heb een hekel aan Toto. Die pop praat zo lijzig als het maar kan en is niet in staat om meer dan 2 woorden in een zin te stoppen. Zelfs de lach die hij produceert weet een vuurtje in mij aan te wakkeren. En ik kan je verzekeren dat dat geen vuurtje is waar je lekker warm van wordt. Nee, dergelijke vuurtjes kunnen in steekvlammen ontaarden als er maar hard genoeg op geblazen wordt. En dat gebeurt wanneer figuur Toto vooruit dribbelt met een kromme rug alsof hij een bejaarde baby is die niet meer zeker is van zijn stappen. ‘Loop toch gewoon’, ‘til je voeten gewoon op’ roep ik in mezelf naar het beeldscherm. En wat krijg ik? Een domme blik in mijn richting, een vinger in zijn mond en een oplopend ‘huuuuuuuuh’? Als dit zogenaamd educatieve televisie moet voorstellen waarom is Koning Koos dan niet ter plaatse om het enorm onfatsoenlijke ‘huh’ te corrigeren naar ‘Wat zeg je?’.

Zandkasteel kleinEn in al die tijd dat het poppengezinnetje in het zand speelt, ontwikkelt het Totowezen zich slecht. Dat ook Koning Koos niet ouder lijkt te worden en het poppenzusje Sasa ook niet verandert interesseert me geen biet. Maar die verdomde Toto ziet mijn zoonlief als rolmodel!! Ja hoor, als meneer niet wil eten doet hij zijn arm tegen zijn mond en zegt ‘Toto wil niet eten’, met datzelfde lijzige toontje als dat lelijke lappen wezen van tv. En als Julian wil dat zijn vader bijvoorbeeld zijn knuffelhond voor hem pakt zegt hij ‘papa Woefwoef pakken’, terwijl hij heel goed heeft geleerd dat als je iets wil, je dat netjes moet vragen. Als ik hem daar op wijs past hij zijn zin wel aan naar ‘papa, wil jij Woefwoef voor mij pakken alsjeblieft?’. Precies, zo hoort het. Maar de opperpop dat een vader voor Toto moet voorstellen heeft dat zeker niet in zijn educatieve script staan waardoor Toto, na al die jaren dat het joch op de televisie verschijnt, dit nog altijd niet heeft geleerd. Nee, goed leren praten is niet prioriteit in dit programma.

Maar wel wordt er vrolijk gezongen: ‘het is gelukt, het is gelukt, het is gelukt’…’ik heb een drolletje uitgedrukt’… ‘hoezee, hoezee, hoezee, hoezee’…’ik ben klaar op de wc’. Werkelijk! Ik vraag me af of de schrijver verwikkelt is geraakt in het schrijven van een carnavalshit of dat het hem echt te doen was een stimulans voor mijn zoon te creëren om zijn behoefte op het toilet te doen! Hoe vrolijk ik ook de polonaise naar het potje inzet, ik ben nog altijd veel te druk met het verschonen van Julian’s luiers.

Het is juist, ik ben geen fan, integendeel. Wat mij betreft veranderen we de tekst en hossen we op het volgende: ’het is gelukt, het is gelukt, het is gelukt’…’ik heb Toto door de plee gedrukt’…’hoezee, hoezee, hoezee, hoezee, hoezee’… ‘ik ben klaar met Zandkastee’

Uit archief: 2014, 24 februari

 

© Copyright 2014, All Rights Reserved