25sep

Duivel vs. Engel

 

Je kduivel-vs-engelent de filmpjes van Tom en Jerry wel, Tom zit Jerry achterna met een hamer, krijgt zijn staart te pakken en vlak voordat hij Jerry plat wil slaan met de hamer verschijnt er *poef* een engeltje op zijn schouder. ‘Niet doen Tom, denk aan de keer dat Jerry jou die grote vis gaf, hij rook zo heerlijk’ … Je ziet Tom teruggaan in de tijd, een wolkje met de herinnering komt in beeld: Tom ruikt de geurende vis die Jerry met een grote glimlach voor zijn neus schuift. Tom zwijmelt bij de gedachte, glimlacht naar Jerry, laat de staart los en geeft hem nog een vriendelijk tikje op zijn kop. Maar dan opeens verschijnt er *poef* een duiveltje op Toms andere schouder. ‘Stomkop, waarom laat je hem gaan, de etterbak heeft je een keer bijna gevoerd aan die nare Spike, weet je dat dan niet meer’ … Wederom een wolkje met een herinnering dat in beeld komt: Tom zit Jerry achterna, Jerry vlucht door een gaatje in de schutting, Tom springt er overheen en ziet Jerry met zelfvoldane blik tegen de grote poot van de boze buldog leunen. De frons komt terug in het gelaat van Tom en met vliegensvlug draaiende poten racet hij Jerry weer achterna.

De makers, Hanna en Barbara, waren gezegend met een enorme dosis fantasie natuurlijk, want meer is het niet. Maar soms geloof ik dat niet alles in hun bedenksels fictie is. Het levende bewijs woont hier in huis. Julian gedraagt zich af en toe best wel als een Looney Tune, terwijl hij springend, gek pratend en vreemde gezichten trekkend door het huis banjert. Tot daar aan toe. Maar af en toe lijk ik toch echt enige interactie op beide schouders te zien.

Terwijl hij zijn 300-sprongen oefening doet op de trampoline verschijnt opeens *poef* het duiveltje op zijn schouder. ‘Kom op, ga van die trampoline af, het is veel leuker om over de schutting naar de buren te klimmen, haha, dan laten we ze schrikken’. Het geschetste beeld doet Julian al breed glimlachen en hij is al bijna van de trampoline gestapt wanneer hij mij in de kamer ziet staan kijken en opeens *poef* verschijnt een engeltje op zijn andere schouder. ‘Niet doen Julian, denk aan gister toen je thuis kwam na een hele goeie dag op de BSO en je moeder dat hoorde’. De herinnering komt terug, hij ziet de natte ogen van trots en opluchting van zijn moeder en voelt de warmte weer terwijl hij op haar knie ging zitten om zich te laten knuffelen. Hij doet dan ook een stap terug, de trampoline weer in. Ik draai me om naar de gang en *poef* daar is het duiveltje weer. ‘Je bent toch niet bang voor je moeder, kom op, ze kijkt nu toch niet, dit wordt lachen Julian, kom, klimmen over die schutting’. Julian rent naar de schutting, klimt en laat het engeltje geschrokken achter.

*Poef*… ‘Je moet je zoon in toom houden, haal hem daar weg, hij valt de buren lastig’. Ergens op de andere schouder voel ik een irritant gekietel en probeert iemand positiviteit in mijn oren te fluisteren. Ik negeer en treed op. ‘Julian, kom onmiddellijk terug, dit was niet de afspraak, ben je gek geworden’. Vliegensvlug weet Julian zijn eigen tuin weer te vinden en rent schuldbewust naar binnen.

*Poef* ‘Julian, zeg maar sorry’, *poef* ‘Hoezo sorry, het was lachen’, *poef* ‘je moeder is nog boos, dat wil je toch niet’, *poef* ‘Ze is altijd boos, sorry helpt heus niet, zeg maar niets’.

‘Je wéét dat je niet over de schutting mag klimmen Julian, waarom doe je het dan tóch?’. ‘… Ik weet het niet mama’. *Poef* ‘Hij weet het heus wel, hij wil gewoon etteren, altijd!’. *Poef* ‘Luister niet naar hem, luister nu even naar mij, hij weet het niet, hij weet het misschien echt niet, hij is vijf’ …
Ik bedaar en leg nog eens uit dat als hij naar de buren wil het via de voordeur of de tuinpoort kan. Voordat ik wegloop vang ik nog een glimp op van Juuls duiveltje. Hij maakt een grimas en verschuilt zich achter Julians oor. Hij fluistert…

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved
%d bloggers liken dit: