4apr

Flashback

Prikkende ogen van de slaap. Maar slapen kan ik niet. En terwijl ik zit te bedenken wat voor nuttigs ik kan gaan doen, vliegen mijn gedachten terug naar vroeger.

Mijn bureau was geelachtig beige en had stroeve laden zonder knop, die daardoor altijd op een kier stonden. In een daarvan lag vaak een pak met witte chocolade ice cups, meestal aangebroken en helemaal dichtgetaped. Aan de muur foto’s van George Michael en een korrelige zwart-wit kopie van een ex-vriendje.  Een plank met schoolboeken, per vak gesorteerd en een plank met honderden brieven, per schrijver gerangschikt en zelfs genummerd.

StuderenNiks dan een bureaulampje aan en een schoolboek voor mijn neus. Het was vaak vier uur ’s nachts dat ik mijn wekker zette. Dan kon ik nog drie uur leren. Iets wat me de vorige dag of zelfs dagen daarvoor dan niet was gelukt. Soms halverwege, wanneer die prikkende ogen pijn begonnen te doen, legde ik mijn hoofd op mijn boek en sloot mijn ogen. Maar de druk van een proefwerk was te groot om te slapen dus dan ondersteunde ik mijn hoofd maar weer met beide handen, ogen op de letters in het boek gericht.

Als ik het opgaf, het niet meer zag of niks meer in me opnam, haalde ik mijn dagboek tevoorschijn en schreef mijn teleurstelling er in weg. Soms werd ik ook boos op mezelf omdat ik me niet kon concentreren en beukte dan gefrustreerd met mijn knieën tegen de onderkant van het bureau.

Prikkende ogen ook tijdens het maken van het proefwerk. Naar vragen zitten staren en gewoon weten dat het antwoord in dat ene hoofdstuk stond waar je nooit aan toe was gekomen. Als eerste een onvolledig proefwerk inleveren en snel het lokaal uitlopen voordat de leraar van het halflege blaadje naar je opkijkt, ongetwijfeld fronsend.

Nee, doe mij dan maar een nacht als deze…

Een tip of aanmoediging? Leuk als je die hier achter laat

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

© Copyright 2014, All Rights Reserved