Vandaag een week geleden, na wekenlang zonder schrijflust gezeten te hebben, moest er toch iets uit mijn hoofd: onderstaand relaas van mijn gedachten.
Ik was 1000 maal sceptischer over mijn zwangerschap dan nu (een paar dagen na de succesvolle 12 weken echo).
Zou ik wellicht ‘gehoord’ zijn?
…
‘Wat als vandaag je laatste dag was’, hoorde ik niet heel lang terug op de radio. In mijn hoofd kon ik menigeen zien opspringen, werk of huis verlatend op weg naar gezelligheid, mooi weer, verre landen, lekker eten…Wat een genot! Maar wat als dat niet lukt?
Als ik als bijrijder in de auto zit, we voor het stoplicht even stil staan en ik de omgeving kan observeren, vind ik het al zo opvallend dat anderen helemaal geen last hebben van energieverlies of misselijkheid. De gezichtsuitdrukking van de mensen op de fiets, die een stukje verder ook voor een stoplicht staan te wachten, is rustig en verraadt dat ze niet zo bewust zijn van hun maag en beperkte grootte van hun strot als dat ik ben. Wanneer hun stoplicht op groen gaat, zetten ze af en peddelen bovendien actief vooruit zonder ook maar het idee te geven dat ze er na twee keer trappen al moe van zijn geworden.
Toen ik daarentegen vanmiddag twee trappen naar boven liep, met een tussenstop bij de wasmachine om met wasmand en al boven aan te komen, was ik buiten adem. Mijn hart klopte ontzettend snel en beukte tegen de al aanwezige prop in mijn keel. Een luide hik en boer volgden en voordat ik echt zou gaan kokhalzen, moest ik gewoon even gaan liggen. Geen pretje in die warme kamer, het maakte me dorstig. En hoewel de smaak van water zo heerlijk is als ik er een paar slokken van neem, is de impact voor mijn maag wel zo ontzettend vervelend dat ik huiverde bij de gedachte aan drinken.
Een aanstelster ben ik, natuurlijk! Er zijn vrouwen in dezelfde toestand die een aantal keren per dag hun maag legen boven de pot en van vermoeidheid niet meer op hun benen kunnen staan. Ik kan gewoon werken, heb in de afgelopen vier weken slechts twee keer mijn eten naar buiten zien komen en krijg thuis alle steun die ik me maar wensen kan. En bovendien, waar gaat het over!! Er groeit een kindje in mij, een broertje of zusje voor Julian. Het heeft al armpjes en beentjes en op de laatste beelden beweegt deze ze alsof het zijn lust en zijn leven is. En toch…Ik vertel het wel, ik zie de woorden op papier, ik heb de beelden gezien, maar het is net of ik iets vertel wat straks weer voorbij is. Alsof je vertelt over een mooie vakantie waar je zo aan toe was en die je zo verdiend had. Iedereen is blij voor je, maar over een tijdje is die vakantie toch echt al lang voorbij en dan wordt er niet meer over gesproken.
Dat krijg je wellicht wanneer je in twee jaar gewend bent geraakt aan afgebroken zwangerschappen. De afgelopen vier keer mocht het niet baten. Weliswaar ben ik nu verder in de zwangerschap dan de vier hiervoor, nu, elf weken, maar evengoed blijf ik op mijn hoede.
Was ik nog maar zo onbevangen als de keer dat ik van Julian zwanger was. Last had ik vrijwel niet, de zwangerschap ging voorspoedig en ik liet alles gewoon op me af komen. Zelfs na de geboorte was die onbewuste houding nog merkbaar. Na drie dagen moest Menno naar de winkel snellen om toch echt een paar extra rompertjes te kopen. We waren namelijk al snel door de twee aanwezige heen :-).
Maar nu, nee, ik ben niet meer onbevangen. Ik ben ook nog steeds bang dat mijn lijf me weer voor de gek houdt, dat het leven in mijn baarmoeder is gestopt terwijl ik nog wel uitermate last heb van de symptomen. Het is me eerder gebeurd. Het heeft al armpjes en beentjes, het beweegt…het hartje klopt. En toch kan ik er geen band mee krijgen. Mijn misselijke gevoel, mijn energieverlies, de mogelijke hoax overheerst nog.
Als vandaag mijn laatste dag was? Dat zou niet eerlijk zijn. Ik heb er wel over nagedacht en ik zou de dag dan maar gewoon uitzitten. Letterlijk. Me in mijn lot berustend. Diep van binnen hopend op heel veel extra dagen. Zodat dit kindje de kans krijgt te laten zien dat hij of zij echt is, geen valse grap. Dus alsjeblieft, geen laatste dag voor mij, extra dagen, noem ze coulance dagen, daar hoop ik op.
Uit archief: 2015, 3 augustus
Het zijn vier barbiepopjes, mét kleertjes. De bedoeling is dat je de popjes uit gaat kleden en dan met andere kleertjes weer aan gaat kleden. Oh, maar pas op!! Er zijn ook kleine voorwerpjes bij, zoals schoentjes. Die moet je niet in de buurt van je zusje leggen, want dan eet ze ze misschien op en dat is niet goed natuurlijk … dus hou alles maar goed voor jezelf.
Die rode Spaanse dansjurk vind ik het mooiste … die heeft mijn oma nog gemaakt. Goed hè!?
